De schrijfopdrachten probeer ik altijd eerst zelf uit.
Sinds mijn dochter de deur uit is gegaan, heb ik haar kamer een nieuwe bestemming gegeven. Het grenen bureau staat nu vol met mijn boeken, blaadjes met aantekeningen, pennen en potloden in een glazen pot. Op het prikbord hangen mijn kaartjes en vertrouwde teksten. Geluiden van beneden, laat ik waar ze zijn. Het tikken van de regen tegen het raam geeft iets knus en vertrouwds. Ik focus me op mijn aantekeningen, vul met ideeën mijn papier en ga dan oefenen en schrappen. Schrijven is eenzaam werk, met alleen mezelf als klankbord. Maar ik hou van schrijven en van het proces.
Ik ben altijd weer nieuwsgierig hoe de oefeningen er in de praktijk uit gaan zien. Laten mijn bezoekers van het schrijfcafé zich ook verrassen door de lichtheid van hun eigen teksten en de aandacht voor het schrijfmoment? Ja, dat is weer gebeurd. Het was zo mooi te zien hoe vandaag iedereen vanuit zijn eigen perspectief invulling gaf aan de opdrachten, eruit haalde wat zo bij haar past.
Samen schrijven, voelde als een cadeautje!
