“Wat zit je vol aandacht naar ons te kijken”
Met deze woorden spreekt een al wat oudere dame me aan in het Dorpshuis Blaercom in Blaricum. Ik zit aan een van de vierkante tafeltjes in de centrale ruimte genietend van mijn kop koffie. Ik heb een afspraak met Paul, omdat ik op zoek ben naar een andere locatie voor mijn schrijfcafés. Paul is druk bezig. Elk kopje wordt vers getapt uit de koffie machine. Suiker en melk erbij en een praatje. Paul kent zijn bezoekers zo te zien. Ik heb de tijd proef van de koffie en de sfeer.
De vrouwen aan de langgerekte tafel hadden mijn aandacht al gevangen. Oud en wat jonger van leeftijd, sportief gekleed, druk in gesprek, handige tassen. Ik had mezelf afgevraagd wat de vrouwen met elkaar verbond. Waar zaten de overeenkomsten? Wat was de reden van het gemeenschappelijk koffie drinken? Of was die er gewoon niet, ging mijn fantasie op de loop en zag ik overal het begin van een verhaal. Ja, want zo eenvoudig is schrijven eigenlijk. Ingrediënten genoeg om je heen, inspiratie ligt voor het oprapen, zintuigen op scherp en schrijven.
Ik stel me voor, ik heb de tijd.
De woorden, de vragen, de geïnteresseerde blik, de ogen die oplichten, de zichtbare blijdschap omdat ze zelf ook schrijft: gedichten. Ze draagt haar eigen gedicht over ‘de berenklauw’ aan me voor. Ik geniet, verbindende passie begroet elkaar.
